Бераставіччына мая, Бераставіца!
Да болю любы і радзімы край…
Дзіўлюся і ніяк не надзівіцца
На твой зямны і непаўторны рай.
Гаюча мне вады з крыніц напіцца
І акунуцца ў салаўіны май…
Тут талентам калыска нарадзіцца,
Каб услаўлялі радавічы край!
Бераставіччына мая, Бераставіца!
Гасцей душэўнай песняй сагравай…
Не знойдзеш, мабыць, лепшага гасцінца,
Чым твой духмяны, пышны каравай.
Так цёпла і пранікнёна апеў родную зямлю мясцовы паэт Мікола Барэль. У гэтых, знаёмых многім землякам, радках – пяшчотная прачуласць, глыбокая пашана, вялікая сыноўняя любоў да сваіх родных мясцін, бацькоўскага кута, матчынай зямлі.
Сёлета паэту-самародку споўнілася б 70 гадоў з дня нараджэння. Яго не стала ў 2003 годзе. Аднак засталіся вершы, якія ў свой час друкаваліся на старонках “Бераставіцкай газеты” і адлюстроўвалі глыбокія пачуцці аўтара да малой радзімы.
У Бераставіцкай раённай бібліятэцы ў 2004 годзе была выдадзены кніжка з творамі Міколы Барэля. Вершы і песні паэта, сабраныя бібліятэкарамі ў адзіны зборнік “Я не прашу ў Бога многа…”, сталі данінай памяці пра паэта і крыніцай натхнення для чытачоў.
З нагоды юбілею Міколы Барэля яго жонка Галіна Вітольдаўна наведала бібліятэчную ўстанову, пагутарыла з бібліятэкарамі, удакладніла біяграфію паэта і час напісання вершаў, перадала фотаздымкі. З вялікай цікаўнасцю жанчына пазнаёмілася з выставай “Бераставіцкі літаратурны Парнас”, дзе экспануюцца зборнікі твораў бераставіцкіх аўтараў. Сярод іх і вершы яе мужа Міколы Барэля. Бераставічане іх любяць і памятаюць.
Да друку падрыхтавала Святлана Ганчарова
