Тое, што многія вяскоўцы імкнуцца ўладкавацца ў горадзе, зусім не з’яўляецца сакрэтам. А вось гараджане выбіраюць месцам свайго жыхарства і працы сельскую мясцовасць не так часта. Ветурач СВК “Малабераставіцкі элітгас” Міхаіл Пянькоў (на здымку), былы жыхар Віцебска, зусім не шкадуе, што звязаў сваё жыццё з вёскай і работай на малочнатаварнай ферме “Кулі”, хаця ў горадзе для людзей яго прафесіі шмат розных магчымасцей. Нямала выпускнікоў Віцебскай акадэміі ветэрынарнай медыцыны пайшлі ў камерцыю, сталі прыватнікамі і зарабляюць добрыя грошы. А ў Міхаіла Пятровіча да гэтага душа ніколі не ляжала, гаворыць ён, нават думкі такой не ўзнікала.
Прафесіяналізм у чалавека расце паступова, прыступка за прыступкай, з вопытам. Хлопец з дзяцінства любіў жывёлу, адчуваў да яе сімпатыю і спагаду. У акадэмію ён паступіў пасля Ляхавіцкага саўгаса–тэхнікума, таму ў любімай прафесіі быў ужо не навічком, як іншыя “зялёныя” першакурснікі. З тых цікавых маладых гадоў яму запомнілася практыка ў Казахстане.
— А ў тыя гады дзе жывёлагадоўля была больш развітая, у Беларусі ці там? – цікаўлюся.
— У нас ужо тады шмат рабілася дзеля таго, каб жывёла была пародзістая. А там на фермах былі самыя розныя каровы: і чырвоныя, і пярэстыя. Вядома, што эфектыўнай аддачы ад такога зборнага статку чакаць не прыходзілася.
— Клімат там адрозніваецца ад нашага. А якія там былі кармы?
— Кармы нарыхтоўваліся добрыя. Але мне падабаюцца больш нашы маляўнічыя мясціны. У нас прыгожа, тут багатыя лясы. А там “голы” стэп, і часта моцныя вятры.
— Не хацелася там застацца?
— Не, практыку адбыў і ўсё, вярнуўся дадому. Але на той ферме многаму навучыўся. Тады мы там змагаліся з лейкозам.
На Бераставіччыну Міхаіл Пятровіч трапіў таму, што тут жывуць сваякі жонкі. У нашым раёне яму спадабалася, адносіны да сельскай гаспадаркі тут заўсёды былі сур’ёзнымі. Цяжкасці бываюць ва ўсіх, але дзякуючы планамернай рабоце, Бераставіччына пастаянна сярод лепшых у вобласці і рэспубліцы. Тут моцная ветэрынарная служба, і гэта немалаважны фактар у поспехах аграрыяў.
— Здароўе цяляці пачынаецца са здаровай каровы, — гаворыць ветэрынар. — На малочнатаварнай ферме “Кулі” для кароў створаны ўмовы для мацыёну жывёлы. Інтэнсіўны рух на свежым паветры ўмацоўвае здароўе, станоўча ўплывае на капыты. Для абрэзкі капытоў ёсць станок, мы самі яго ўдасканалілі, каб зручна было працаваць. Ногі ў жывёлы ў парадку, гэта папярэджвае многія захворванні. Карова ж шмат часу праводзіць на нагах. А ў лячэнні мастытаў, напрыклад, нам вельмі дапамагае лабараторыя райветстанцыі. Здараецца, што прэпарат неэфектыўны, тады лабараторным шляхам можна вызначыць па малацэ, які іншы больш дапаможа.
У цялят бываюць “дзіцячыя захворванні”. Але гэта ў тэорыі, а на практыцы за 2 месяцы да ацёлу каровам на ферме праводзіцца вакцынацыя, якая дапамагае нованароджаным потым не хварэць. Бываюць толькі адзінкавыя выпадкі, адзначае ветурач.
Пагаварыць з Міхаілам Пятровічам вельмі цікава. Можна сказаць, што ён сапраўдны “фанат” сваёй справы. Хаця метады лячэння жывёлы ўсюды прыкладна аднолькавыя, аб’ядноўвае людзей гэтай нялёгкай прафесіі адно. Не ўтрымаецца там раўнадушны чалавек, якому па душы лёгкі хлеб. А той, хто вызначыўся ў маладосці з выбарам, крок за крокам пераадольваў цяжкасці, якіх бывае нямала, і адчувае ад свайго занятку маральнае задавальненне, стварае разам з калегамі “касцяк” такой службы. Моцнай службы, адной з самых важных для жывёлы і чалавека, а значыць, і нас з вамі.
Ніна Наддэ, фота аўтара
Четверг, 26.12.2024
