Галоўны заатэхнік СВК “Алекшыцы” Уладзімір Карытца — спецыяліст граматны

Уладзімір Карытца – паважаны чалавек у СВК “Алекшыцы”, і ў пераходзе васьмітысячнага рубяжа па надоі на карову за мінулы год ёсць і яго значны ўклад. Гэта вельмі добры паказчык у параўнанні з іншымі сель­гаскаа­ператывамі рэс­публікі. А раскрыццё генетычнага патэнцыялу жывёлы дасць магчымасць не спы­няцца на дасягнутым і ру­хацца далей, лічыць Ула­дзімір Уладзіміравіч. І не толькі праславуты “вал” у полі зроку спецыяліста, але і далейшы акцэнт на якасць малака, хаця і зараз усё яно здаецца вышэйшым гатункам. Аднак, як кажуць, няма мяжы ўдасканаленню, а ўзрост гэтага чалавека яшчэ толькі набліжаецца да паўстагоддзя, ён у росквіце сіл, наперадзе ў яго шмат плённых спраў. Далейшая мэта галоўнага заатэхніка і працаўнікоў – здача малака гатункам “экстра”. Лічу, што для такіх моцных гаспадароў, як алекшыцкія, гэта рэальная вышыня.
А жывёлу вясковы хлопчык палюбіў з малых гадоў. Немагчыма працаваць у жывёлагадоўлі і быць да яе раўнадушным. Выпадковы чалавек тут не затрымаецца, таму што ў лічбах, як у люстэрку, адразу адаб’ецца якасць догляду той самай каровы, як пра яе клапоцяцца, кормяць і дояць. Не будзе добрых адносін, сапраўднага догляду, не варта чакаць і рэкордных надояў.
Сям’я Карытца жыла ў вёсцы Верхаўляны, як і ўсе вяскоўцы, трымала хатнюю гаспадарку. Без свойскай жывёлы ў вёсцы чалавек – не гаспадар. Так гаварыла яшчэ і мая бабуля, так лічаць і многія вяскоўцы, хаця вострай патрэбы ў прадукцыі жывёлагадоўлі ў сучасных аграгарадках ужо няма. Сёння ў магазіне можна купіць і смачны ёгурт, і адмысловы салодкі сырок, і нятлустае малако, і нават салёнае масла, якое нагадвае ранейшае, вясковае. Але ёсць адзін нюанс, у якім Уладзімір Уладзіміравіч са мною згодны. Якой бы смачнай не была магазінная прадукцыя, усё ж ёй далёка да такога ні з чым не параўнальнага традыцыйнага сялянскага эліксіру жыцця, як сырадой. З яго раней пачыналася кожная вясковая раніца, ён даваў бадзёрасць і добры настрой. А мама хлопчыка была даяркай, вельмі ўвішнай жанчынай, якая разам з бацькам — механізатарам і сынам дома спраўлялася і на ферме старалася. Валодзя ёй дапамагаў. І на ферму пастаянна прыходзіў, але ўспамінае з усмешкай, што мама, шкадуючы яго, давала яму “лягчэйшых кароў”. Спачатку вельмі шмат было ручной працы, даяркі самі і кармілі жывёлу, і даілі ў даільныя вёдры. На адну працаўніцу прыходзілася па 30 кароў. Лягчэй стала, калі карміць рагуль пачалі даглядчыкі. Успамінаючы ранейшыя фермы, многія аграрыі зараз кажуць: “пя­кель­­ная праца”. Толькі ўзае­ма­дапамога і падтрымка яе аблягчала, ды пачуццё ад­казнасці за давераную важную справу.
Закончыўшы школу, юнак вёсцы не зрадзіў, гарадскім жыццём не спакусіўся. Ён толькі атрымаў добрую аду­кацыю ў Гродзенскім аг­­рарным універсітэце, вы­ву­чыўся на заатэхніка і вярнуўся на родную зямлю. Цяпер ён ведае, як весці жывёлагадоўлю па навуцы, якія для розных груп кароў павінны быць рацыёны, як іх трэба складаць, каб забяспечыць патрэбы арганізму ў бялку, мінералах, вітамінах. Стрававальная сістэма буй­ной рагатай жы­вёлы мае сваю спецыфіку, і за­хворванні могуць узнікаць ад ня­­пра­­вільнага карм­­­лення. Веды гэ­та­га чалавека ўз­ба­гаціліся практыч­­най работай заатэхнікам на комплексе па да­рош­чванні і адкорму буйной рагатай жывёлы, а зараз галоўны заатэхнік гаспадаркі кла­по­ціцца пра ўсю яе жы­вё­лага-доўчую га­­ліну. Разам з ка­лектывам ён за­ці­­каўлены ў далейшых пос­пехах. Задаволены, што тэхнічнае забеспячэнне жывёлагадоўлі значна пайшло наперад, нашмат лягчэйшай стала праца аператараў машыннага даення. Даільная зала на малочнатаварным комплексе сучасная, чэшская. Вядзецца прафілактыка мастытаў кароў. Хворыя дояцца асобна.
Уладзімір Уладзі­мі­равіч про­сты і камунікабельны чалавек. Ён з павагай ста­віцца да тых людзей, якія разам з ім робяць такую значную справу – умацоўваюць дабрабыт гаспадаркі, вырашаюць харчовую праграму краіны. Вядома, як і ўсюды, бываюць у гэтым сельгаскааператыве цяжкасці, але іх імкнуцца пераадольваць сумесна, дружнай і моцнай камандай.
— Я ведаю Уладзіміра ўжо каля трох дзясяткаў гадоў, — гаворыць намеснік старшыні СВК “Алекшыцы” па ідэалагічнай рабоце і старшыня прафкама Ганна Міхаленка. – За гэты час, вобразна кажучы, з’елі з ім не адзін “пуд солі”. Ён вельмі добры чалавек і верны сябар. Спачувае чужому гору і не зайздросціць чужому шчасцю. Любому чалавеку, які да яго звернецца, абавязкова дапаможа. З ім вельмі лёгка працаваць.
Ніна Наддэ