Калі пра ўзрост жанчыны гаварыць не прынята, і можна ёй даць столькі гадоў, на колькі яна выглядае, дык для мужчыны ўзрост – нешта зусім іншае. А паўстагоддзя для “моцнага полу” – самы росквіт сіл і пік шырокага раскрыцця патэнцыялу і самадастатковасці. Ды і здабыткаў у такім узросце шмат – ёсць на што парадавацца, азірнуцца, і з добрым багажом ісці наперад. Вось і сціплы герой нашай сённяшняй публікацыі, як кажуць, дарма часу не траціў, заслужыў такі аўтарытэт у гаспадарцы і сярод вяскоўцаў, што і многім іншым пажадаць не грэх.
Галоўны заатэхнік СВК “Алекшыцы” Уладзімір Карытца – чалавек сапраўды адметны. Ведаю я гэтага дасведчанага спецыяліста нямала гадоў, і кожны раз наша сустрэча прыносіць нешта новае, цікавае і неардынарнае.
З вялікай павагай да Уладзіміра Уладзіміравіча выказалася пра яго і намеснік старшыні па ідэалагічнай рабоце гэтай гаспадаркі і старшыня прафкама Ганна Іосіфаўна Міхаленка:
— Шмат гадоў разам мы адпрацавалі з ім у жывёлагадоўлі, пераадольвалі цяжкасці. Было вельмі нялёгка. З’елі з Уладзімірам, як кажуць, пуд солі. Галоўная рыса ў характары гэтага чалавека – тое, што ён заўсёды гатовы прыйсці на дапамогу, ніколі не зважае на “ранг” – да ўсіх людзей без выключэння ставіцца аднолькава цёпла, шчыра і па-добраму. Усе, каму пашчасціла ведаць Уладзіміра, скажуць пра яго самыя добрыя словы. Спецыяліст, працаўнік, бацька, сусед – ён выдатны.
Адзначыла Ганна Іосіфаўна, колькі сіл і ўмення ўкладзены з душой гэтым працавітым чалавекам у развіццё жывёлагадоўлі ў СВК “Алекшыцы”. Асаблівых намаганняў патрабавала ва ўсе часы менавіта малочная жывёлагадоўля, як самы працаёмкі напрамак. Ды гэта і не дзіўна, там асабліва важная санітарыя, прафілактыка захворванняў кароў. А каб выкладвацца ў такой няпростай галіне, трэба любіць жывёлу. Выпадковы чалавек там не ўтрымаецца. Ва Уладзіміра Карытца гэта з маленства, ён з Верхаўлян, а мама яго была даяркай. “Да апошняга”, як руплівы гаспадар, трымаў карову і сам, перастаў трымаць толькі нядаўна, са шкадаваннем адзначыўшы ў размове са мной, што вельмі ж цяжка сумяшчаць адказную работу і клопаты па хатняй гаспадарцы. Уласная кароўка для вяскоўца значыць вельмі многа, усе сялянскія дзеці цешыліся, што могуць пагладзіць яе, адчуць шчодрую цеплыню карміцелькі, пачаставаць нечым смачным з рукі, паспрабаваць даіць. Таму я разумею майго субяседніка, чаму ён выбраў такую прафесію, “не хадзіў далёка”, а стаў займацца тым, да чаго цягнулася душа, з дзяцінства яму знаёмаму і роднаму. Пад кантролем вопытнага спецыяліста зараз увесь тэхналагічны працэс вытворчасці жывёлагадоўчай прадукцыі, і радуе тое, што планку гаспадарка ўзяла высокую. А побач з Уладзімірам Уладзіміравічам уся яго дружная каманда працуе па-сапраўднаму аддана. Не толькі малочны, але мясны напрамак тут добра развіваецца, а паглядзець сваімі вачамі на прыгожую жывёлу абердына-ангускай пароды спецыяліст прапанаваў мне на ферме “Малыя Эйсманты”. Якасная ялавічына запатрабаваная ва ўсім свеце. У Германіі праславіўся бык мясной пароды, у якога шмат дачок ва ўсім свеце. Генетычны матэрыял яго служыць залогам таго, што выдатныя ўласцівасці перадаюцца наступнаму пакаленню. У СВК “Алекшыцы” ў такім запатрабаваным напрамку пачыналі работу з 60-ці кароў, зараз іх 90. Дарэчы, па два цяляці ў такіх рагуль нараджаецца вельмі рэдка. Цяляты патрабуюць клопату, іх добра даглядаюць. На дагледжаную жывёлу сапраўды можна палюбавацца.
Расказаў мне Уладзімір Уладзіміравіч і пра адзін рэдкі выпадак, які літаральна да слёз крануў яму сэрца. Аднойчы цялятка пашкодзіла нагу і не змагло стаяць. У жывой прыродзе, напрыклад, у экзатычных саванах Афрыкі ніякая буйная рагатая жывёла не дазволіць сабе карміць сваё дзіцятка лежачы – надта вялікая ў гэтым рызыка, бо там шмат драпежнікаў, якія падсцерагаюць здабычу, што на хвілінку страціла пільнасць і не паспее ўцячы. Слабое малое цяля ў такім выпадку гіне ад голаду, калі яго не кормяць, а маці таксама пакутуе. А тут, на ферме, убачыўшы самотнае цялятка, якое не магло ўстаць, каб паесці, чужая карова, не яго маці, хутка адрэагавала на праблемную сітуацыю і стала карміць яго. Прыёмная мама яго і выкарміла.
— І ў жывёле ёсць нешта Боскае, незвычайнае, — заключыў мой субяседнік. – Жывёла таксама адчувае спагадлівасць, можа пашкадаваць сабе падобнага…
Такія кранаючыя сэрца выпадкі саграваюць людзям душу, даюць стымул працаваць з аддачай. Мне і самой даводзілася бачыць нешта не зусім ардынарнае ў жывёлагадоўлі. Здаецца, каровы на комплексах падобныя адна на адну, пярэстыя, няма ў іх зараз і пяшчотных мянушак, як раней у вёсцы. Але адзін раз мне захацелася затрымацца на комплексе каля адной кароўкі, якая прыцягнула да сябе ўвагу. Яна падышла да другой кароўкі і стала ласкава лізаць ёй плячо і шыю. А тая нерухома стаяла і ўпітвала чужую ласку і пяшчоту. Такі эпізод запомніўся.
Мне часта даводзіцца сустракацца з аграрыямі ў нашых гаспадарках. Са шматгадовага супрацоўніцтва з імі магу зрабіць адзін грунтоўны вывад. У жывёлаводаў, якія паспяхова і дынамічна нарошчваюць выпуск прадукцыі, ёсць адзін адмысловы сакрэт — іх нязменнае “залатое” правіла.
— Да жывёлы трэба адносіцца па-чалавечы, — кажуць яны.
“Людзьмі звацца” трэба нават у самай няпростай сітуацыі. Такое крэда і ва Уладзіміра Уладзіміравіча. І ён пацвярджае гэта ўсім сваім жыццём.
Ніна Наддэ, фота аўтара
