Кожны з нас, напэўна, пагодзіцца з агульнавядомай думкай: пра маці можна гаварыць бясконца. І пра Радзіму таксама, асабліва пра сваю малую радзіму — месца дзе ты нарадзіўся, дзе жывеш, гэта адно непадзельнае цэлае ў сэрцы кожнага чалавека. Радзіма даруецца чалавеку ад дня яго нараджэння, і пачуццё любові да яе, можна сказаць, прыроджанае, яно жыве ў крыві заўсёды.
“Радзімы куток — бясконца дарагі і незаменны свет, з якім звязаны самыя яркія ўраджанні, глыбокія пачуцці , светлыя ўспаміны”.
Вось такімі словамі 2 красавіка мы і пачалі размову з вучнямі 1 класа і старэйшымі дашкольнікамі на адным з заняткаў прысвечаным Году малой радзімы.
Праходзіў ён у этнаграфічнам кутку, дзе сабраны экспанаты з мінулага нашых бацькоў і дзядоў. Тут створаны і папаўняецца фотаальбом з матэрыяламі аб гісторыі вёскі Алекшыцы, яе працаўніках, дасягненнях мясцовага прадпрыемства, ёсць і фотаздымкі бацькоў нашых выхаванцаў, маладых спецыялістаў, якія сваей дабрасумленнай працай дасягнулі высокіх паказчыкаў.
Дзеці пазнаеміліся з гісторыяй свайго краю, тых мясцін дзе жывуць іх бацькі , дзе нарадзліся яны самі. Даведаліся, што вёска пазначана на карце яшчэ ў 16 стагоддзі як Алексічы, шляхецкая ўласнасць, і ў першай палове 1860-х гадоў адносілася да аднайменнага маёнтка і належыла памешчыку Ігнацію Завістоўскаму, а Святапакроўская праваслаўная царква пабудавана амаль 150 гадоў назад. Дзеці з захапленнем разглядалі фотаздымкі, знаеміліся з вырабамі ткацтва, вышыўкі і прадметамі хатняга побыту, слухалі вершы беларускіх пісьменнікаў.
Чым раней мы, дарослыя, закінем зерне ў дзіцячыя душы, тым мацней узрасце пачуццё пашаны і павагі да ўсяго, што створана рукамі тваіх землякоў, а ў будучым, магчыма, і іх рукамі
Занятак закончыўся словамі Ніла Гілевіча:
“Чым мацней я люблю сваю зямлю, вось гэту, на якой стаю, тым даражэй мне жыццё. Любоў да роднай зямлі, а значыць, і да яе культуры, да роднай мовы — гэта магутная сіла, якая прыдае сэнс чалавечаму існаванню.”
Таісія Пузевіч, выхавальнік Алекшыцкага ясляў-сада
