Пабачыць розныя краіны кожнаму чалавеку цікава. А пажыць там, адчуць асалоду ад маляўнічай прыроды і краявідаў, паглыбіцца ў нацыянальныя звычкі, пасябраваць з людзьмі — дае яшчэ большую радасць. Загадчык склада гаруча-змазачных матэрыялаў і запчастак СВП “АграМір” Наталля Шульц жыве ўжо ў трэцяй па ліку краіне і ў кожнай з іх бачыць адметны для сэрца куточак.
Яна пярмячка, нарадзілася ў Расіі, а ў Казахстан яе маладыя бацькі “по зову сердца” паехалі падымаць цаліну. Там і засталіся, бо велічныя горы з шапкамі снегу і густой хвойнай “вопраткай”, шырокія прасторы і надзвычай урадлівая зямля – сапраўдны багаты “хлебны край”, аказалі на іх незвычайнае ўражанне. На поўначы вялікай і старажытнай краіны клімат нагадвае сібірскі, дзе шумяць злакамі стэпы, на поўдні растуць сакавітыя персікі, а затым пачынаюцца пясчаныя пустыні. А казахі – спакойныя, міралюбівыя і вельмі дружалюбныя людзі, там ніколі не было нацыянальных праблем і канфліктаў. Дзякуючы шчырай іх гасціннасці, шмат людзей іншых нацыянальнасцей жывуць побач з імі. Рускія, узбекі, немцы, украінцы, яўрэі… Таму і адметная казахская кухня перацярпела значныя змены, узбагацілася разнастайнымі смачнымі стравамі. А традыцыйны плоў, апетытныя вырабы з мяса і мясцовай пульхнай пшанічнай мукі прымусяць любога госця там “пальчыкі аблізаць”.
Калгас, дзе працавалі бацькі Наталлі ў яе дзяцінстве, быў заможны. Прасторны ўтульны дом з участкам, дзе руплівыя гаспадары вырошчвалі разнастайную агародніну і садавіну, арэхі, дагэтуль успамінаецца маёй гераіні. Ды і плёнак на агародах там не ведаюць, як у Беларусі, бо выдатна ўсё расце і так, няма туманаў, расказала мне Наталля Фёдараўна. А вішня ў той далёкай краіне таксама не такая, як тут. Там у белы вэлюм убіраецца вясной не стройнае дрэўца, а куст. У Казахстане разводзяць вішні менавіта такога незвычайнага гатунку. Баклажаны і перцы вырошчвае гаспадыня зараз і на Бераставіччыне, а пачыналася яе майстэрства ў агароднай справе менавіта на той благаслаўлёнай шчодрай зямлі.
Слухаючы яе цікавую гісторыю, задаю субяседніцы пытанне:
— А якая там глеба? Адрозніваецца ад нашай?
— Вельмі, — гаворыць Наталля. – Зямля багатая, ёй не трэба столькі ўгнаенняў, як тут. Яна родзіць шчодра…
Мара кожнага гаспадара – такая добрая зямля, каб было дзе прыкласці рукі і сваё старанне. Гэта сапраўдны скарб, таму тут жа ў мяне “саспявае” яшчэ адно пытанне:
— Але чаму ж вы адтуль пераехалі?
— З развалам Савецкага Саюза, як і ўсюды тады, пачаліся вялікія эканамічныя праблемы, — са шчырым шкадаваннем адказвае жанчына. – Калгасаў не стала, з’явілася фермерства. А калі эканамічная сітуацыя зусім пагоршылася, прыйшлося нам з нашай Кустанайскай вобласці з’язджаць, шукаць нешта іншае. Спачатку думалі пра Урал – бацька мой адтуль, але потым выбралі Беларусь.
Спачатку сюды пераехалі бацькі Наталлі, бо тут жыла сястра маці, якая выйшла замуж за мясцовага жыхара, а затым Наталля з мужам. У СВП “АграМір” ім прадаставілі жыллё. У сям’і растуць два сыны, а муж Наталлі працуе ў гаспадарцы механізатарам.
На сваім прысядзібным участку каля дома яны насадзілі пладовых дрэўцаў, стараюцца ўсё зрабіць, як мага лепш, бо жыллё патрабуе немалога рамонту. Для людзей, якія любяць зямлю, свой куточак і дом значаць вельмі шмат.
— Работа наша ў СВП “АграМір” нялёгкая, як і ў любой гаспадарцы, — расказвае мая субяседніца. – Часта і ў выхадныя прыходзіцца выходзіць на працу, а ў мяне яшчэ столькі дакументацыі…
Пра дырэктара СВП “АграМір” Ніну Лазавіцкую гэтая жанчына гаворыць са шчырай удзячнасцю за тое, што яна заўсёды стараецца дапамагчы людзям.
Наталлю з мужам радуюць дзеці. Старэйшаму ўжо 23 гады, ён працуе і вучыцца завочна ў Гродзенскім дзяржаўным аграрным універсітэце. А малодшы вучыцца на стацыянары, гэта будучы юрыст.
Усё склалася ўдала ў гэтых людзей. Таму што дзе б ні жыў чалавек, галоўнае – працавітыя рукі, старанне і добрыя адносіны да людзей, тады ўсё будзе добра.
— Што вам падабаецца ў нас? – пытаюся.
— Беларусь – адметная краіна, — адказвае Наталля. – Мы можам яе параўнаць з Расіяй і Казахстанам. Тут выдатныя дарогі, чыста, шмат увагі надаецца азеляненню. У Беларусі мне падабаецца, тут прыгожа і ўжо ўсё стала нам родным…
Як дзве гаспадыні, не маглі мы не пагутарыць на заканчэнне сустрэчы пра адмысловыя рэцэпты смачных кулінарных страў.
— Раскажыце, калі ласка, Наталля Фёдараўна, як гатаваць сапраўдны плоў па-казахску, як там у Казахстане гатуюць, — прашу.
— Нічога складанага няма, — ахвотна згадзілася падзяліцца сакрэтам жанчына. – Мы тут гатуем яго так. Бараніна, свініна або качка тлустая абсмажваецца ў алеі са спецыямі, затым туды дадаецца морква і цыбуля, затым рыс, на сантыметр усё гэта пакрываецца вадой і тушыцца – “томіцца” да гатоўнасці. Тамат дабаўляць не трэба, пятрушку таксама. Морква ж рэжацца маленькімі кароткімі палоскамі, на тарцы яе церці ня варта. А прыправу можна купіць гатовую, галоўнае, каб яна была поўнасцю натуральная. Рыс неабходна выбіраць не доўгі, а кругленькі. Ён лепш рассыпаецца потым і больш смачны. Прыемнага апетыту!
Ад таго, што на нашай зямлі, як і на казахскай, у міры і згодзе жывуць людзі розных нацыянальнасцей, выйграем усе мы. Бераставіччына для многіх стала роднай…
Ніна Наддэ,
фота аўтара
Суббота, 21.12.2024
